ตอนที่ 3 : Time & Space

ตอนที่ 3 : Time & Space

เมื่อวานเล่าเรื่อง “เวลา - ในส่วนกายหยาบ” ของบทภาพยนตร์ไปแล้ว วันนี้จะมาว่ากันด้วยเรื่อง “เวลา - ในทางกายละเอียด” ของบทภาพยนตร์บ้าง

เวลา และ สเปซ คือ แกนหลักในการขับเคลื่อนชีวิตมนุษย์และจักรวาล ฉันใด เวลา และช่องว่างในบทภาพยนตร์ ก็เป็นแกนสำคัญในการขับเคลื่อนเรื่องราว เหตุการณ์ และชีวิตของตัวละคร ฉันนั้น

จำได้สมัยเรียนวิชา Film Production ในรั้วมหาวิทยาลัย อาจารย์ประจำวิชาพยายามหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาสอน แต่เราไม่เคยเข้าใจมันจริงๆจนกระทั่งมาเรียนเพิ่มเติมจากการทำงาน

Time : เวลา

หัวใจของความต่อเนื่อง (continuity)ในภาพยนตร์ หนีไม่พ้น กฏเกณฑ์ของเวลา หลังจาก Script Supervisor อ่านบทจบแล้วหนึ่งรอบ นางจะต้องคลอด เอกสารชิ้นหนึ่งออกมา เอกสารนั้น เราเรียกว่า “Story Days” คร่าวๆก่อน คือ เรื่องราวในหนังจากต้นจนจบ ทั้งหมดของหนังเรื่องนี้มีกี่วัน? กี่คืน? ในแต่ละวัน ละคืน เริ่มที่ซีนไหน จบที่ซีนไหน? ภาษาไทย เรียกกันสั้นๆว่า “การตัดวัน” ทั้งนี้ การตัดวัน จะถูกนำไปเป็นหมุดปัก เพื่อช่วยสร้างความชัดเจนแก่แผนกต่างๆในงานมโนขั้นต่อไป ไม่ว่าจะเป็น ผู้ช่วยผู้กำกับ, ฝ่ายศิลป์, เสื้อผ้า, หน้า, ผม กระทั่งนักแสดง และ อื่นๆ

เช่น หนังเรื่องนี้มี 7 วัน, ซีนที่ 1-13 เป็น Day1, 14-16 เป็น Night1, 17- 25 ขึ้น Day2 (เสื้อผ้าหน้าผม ควรเปลี่ยนมั๊ยจ๊ะ?), 26 อาจจะเป็น Evening 2 (อันนี้ก็จะไปสัมพันธ์กับงานของผู้กำกับภาพ ว่าการเลือกแสงในการถ่ายทำ จะเป็นช่วงไหนของวัน) —— ตัดกันอย่างนี้เรื่อยไป จนครบวันทีสุดท้าย ตอนจบของเรื่อง แล้วเอาข้อมูลที่ได้มาใส่ในตารางให้ดูง่าย เพื่อแจกจ่ายแก่แผนกต่างๆ ใช้ในการทำงานกันต่อไป

แต่ก่อนจะแจกจ่ายเอกสาร ไม่ใช่ว่าเรานั่งมโนอยู่คนเดียวแล้วจบเรื่อง Script Supervisor จะต้อง เอาความคิดของตน ไปคุยกับผู้กำกับเสียก่อน ว่าพี่เห็นด้วยกะน้องไหม? ถ้าเราใจตรงกันก็โอเค แต่ถ้าไม่ ก็ต้องมานั่งคุยกัน ว่า เหตุผลของใครที่จะถูกใช้เป็นหลักในการทำงาน - เมื่อ Agree ตรงกันแล้ว เอกสาร Story Days ก็นำไปแจกจ่ายให้กับหัวหน้าแผนกต่างๆได้ (ช่วงนี้ไม่มีเอกสารตัวอย่างอยู่กับตัว แต่จะแนบ excel ตัวอย่างแบบง่ายให้ดูกันก่อนนะคะ)

Space : ช่องว่าง/ ระยะห่างระหว่างช่วงเวลา

ครั้งหนึ่ง, ฉันทำงานร่วมกับนักแสดงสาว ผิวสี เป็นการถ่ายทำ TV series จากประเทศอังกฤษ เหตุการณ์ในเรื่อง เกิดระเบิดขึ้น ที่ห้องทำงานของท่านฑูตอังกฤษ ประจำประเทศไทย น้องสาวผิวสี เธอได้รับบทบาทเป็นเจ้าหน้าที่หน่วยสืบราชการลับ คล้ายเจ้าหน้า FBI, ก่อนเข้าฉาก นางปรี่มาถามฉันว่า “เอ่อม ขอโทษค่ะ คุณรู้ไหมว่า ห้องที่เกิดเหตุนี้ อยู่ทางปีกไหนของสถานฑูตในเรื่อง?” คุณพระ!

Script Sup นึกในใจ “นี่กูต้องรู้ด้วยหรือนี่?!?!?” จำได้ว่าวันนั้นเราset โกดังร้างแห่งหนึ่ง ขึ้นมาเป็นห้องที่จะถูกระเบิด … ปีกไหนของสถานฑูต นางพูดเรื่องอัลไล????

ฉันใช้เวลา 3 วิ ในการตั้งสติ ก่อนจะจูงมือนางไปหา ผู้กำกับ ถามกันซื่อๆไปเลย "พี่ๆ น้องเค้ามีคำถามค่ะ” เคราะห์ดี ผู้กำกับเรื่องดังกล่าว เป็นคนเขียนบทเองด้วย He ก็หันมาตอบอย่างรวดเร็วว่า

“ Third Floor, Left wing,7 minutes, STAIRS”

(คือฉากก่อนหน้านี้ในบท นางกำลังดูภาพจากจอวงจรปิด ในห้องคอนโทรลรูม

ซึ่งเรายังไม่ได้ถ่ายทำกัน )

เมื่อน้องนางได้ยินดังนั้นปุ๊บ นางหันหลัง วิ่งปรู๊ดออกไปทันที! ทิ้ง Script กระเหรี่ยงไว้ ให้ยืนอ้าปากหวออยู่คนเดียว ...

ร่วมๆ 7 นาทีผ่านไป นางวิ่งกลับเข้ามา หอบแฮ่ก! มีเหงื่อเม็ดเล็กๆ เกาะจางๆ ตามไรผม ซึ่งผมเผ้าก็รุ่ยนิดๆ เบอร์ 0.5 - นางละล่ำละลัก ซ้อมพูด Dialouge แรกของนาง อย่างสมบทบาท - She’s right!

เพราะ ความต่อเนื่อง คือหน้าที่ของทุกคน ที่มีส่วนร่วมในการทำงานในภาพยนตร์ นี่นางโชว์การทำการบ้านให้ดูกันแบบเบาๆจ้าาาา

เพราะฉากนี้นางต้องวิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบ การรู้ว่า มาจากที่ไหน หนทางเป็นยังไง นั่นถือเป็นหน้าที่ที่นางแสดงความรับผิดชอบในแง่ความต่อเนื่องทางการแสดง (แต่แผนกหน้าผม นี่มองตาเขียวเลยนะ วันหลังบอกสิเธอ เหงื่อน่ะ เดี๋ยวฉีดให้ จะไปวิ่งทำไม เดี๋ยวเมคอัพเละหมด กรี๊ดดดดดดด)

วินาทีนั้นเอง ที่ฉันเข้าใจเรื่อง “ความต่อเนื่อง” ในส่วนของการแสดง ว่าด้วย เวลา สถานที่ และ ช่องว่างของเหตุการณ์

ในฉากเดียวกันนี้ มี Shot หนึ่ง ต้อง INSERT นาฬิกาที่ข้อมือของท่านฑูต แผนกอุปกรณ์ประกอบฉาก (props) หัวเหม่ง ชาวอังกฤษ ก็ทำท่าไขนาฬิกา เดินตรงเข้ามาหาฉัน-

“Hey Tik, Do you know what time is it in the story?”

- ฉันสะบัดผม(หยิก) หันไปตอบสวยๆ ว่า เที่ยงคืน สามสิบนาที ค่ะ

ถามว่ารู้ได้ไง? (งานมโนเอาก็ส่วนหนึ่ง) อันที่จริง Script Sup นอกจากจะต้องทำการตัดวันแล้ว ยังต้องทำการ Breakdown เวลาในเรื่องอย่างสมเหตุสมผลออกมาเพื่อการนี้ (ไว้จะได้เล่าให้ละเอียดถึงการทำ Continuity Breakdown ในบทต่อๆไป)

คุณพระ เขียนมายาวเหยียด รู้สึกเหมือนอธิบายไม่ได้ดังใจเท่าไหร่ ขอตัวไปหากาแฟรับทานก่อนแล้วกันค่ะ - see youuuuuu!